อันเนื่องมาจาก “กรณี 6 ตุลา”... รำลึกชีวิตที่รอนแรมในขบวนการต่อสู้ (5)

ไร่นาเขียวขจี... ธงแดงโบกพลิ้ว...

ฉันรู้สึกเกรงใจขณะเดียวกันก็ขอบคุณสหายในป่า ผู้ที่เอื้ออำนวยให้กับการเดินทางลงจากภูเขาของฉันและสหายที่เป็นคนสำคัญอีกสองคน คือสหายวิทยา (คุณเสถียร) และสหายศัลยา (ภรรยาคุณเสถียร) เพราะมันไม่ใช่เป็นเรื่องที่ง่ายๆ แต่อย่างใดเลย กลับรู้สึกถึงความซับซ้อนยิ่งกว่าตอนเดินทางขึ้นไปเสียอีก ถ้าจำไม่ผิดก็เป็นช่วงปลายๆ ของการล้อมปราบ และมีการเตรียมตัวให้สหายบางส่วนเดินทางกลับไปยังค่ายเดิมบ้างแล้ว

ฉันรู้สึกเห็นใจคนที่อยู่ในตำแหน่งที่เป็นสหายนำในป่าขณะนั้นเป็นอย่างมาก เพราะนอกจากจะต้องรับมือความยากลำบากที่เกิดจากสถานการณ์ตึงเครียดโดยเฉพาะด้านความปลอดภัยแล้ว ยังต้องพยายามแก้ปัญหาความไม่ลงรอยกันระหว่างสหายเองภายในสำนักอีกด้วย เหล่าสหายผู้นำเองก็มาจากสายจัดตั้งต่างสายที่มีแนวความคิดการจัดการปัญหาปัญญาชนที่แตกต่างกัน บรรดานักศึกษาปัญญาชนก็ไม่คุ้นเคยกับ “กฎเหล็ก” ของพรรค เพราะเดาว่าส่วนใหญ่เป็นมวลชนผู้รักประชาธิปไตย ยังไม่ได้เข้าจัดตั้งเป็น “ย” เป็น “ส” เป็นผู้ที่ต้องการเสรีภาพและความเท่าเทียม เกลียดเผด็จการที่ออกคำสั่งซ้ายหันขวาหัน ดังนั้น เมื่อต้องเข้ามาอยู่ในบรรยากาศที่มีกรอบมีกฎ แถมยังลำบาก อยู่ได้สักพักก็ปรี๊ดแตกกันไปตามๆ

ระหว่างที่เดินทางจากมา ฉันคิดถึงสหายพวกเราหลายๆ คนที่ยังอยู่บนภูเขา นึกอยู่ในใจว่าสหายเหล่านี้ในที่สุดก็จะต้องเดินทางออกมาเหมือนกับฉัน สถานที่ของเหล่าผู้ต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยจากในเมืองนั้น ไม่ใช่ในป่าอย่างที่ฉันเห็นมาแน่นอน... แต่ภายใต้สถานการณ์ในประเทศไทยขณะนั้น มันบีบบังคับเหมาเทกระจาดไล่ทุกคนที่ต่อสู้ให้ไปตกคลั่กอยู่ในป่าทั้งหมด เป็นความผิดพลาดทางยุทธศาสตร์ครั้งสำคัญของผู้มีอำนาจในเมืองไทยขณะนั้น เพราะเค้ากวาดไล่ปัญญาชนและนักศึกษาที่เก่งๆ ออกไปอยู่กับฝ่ายตรงข้ามกับตัวเองหมด แล้วเริ่มโปรแกรมสร้างชาติให้ถอยไปข้างหลัง...

การเดินทางผ่านกรุงเทพฯ ของฉันในครั้งนั้นเกือบไม่มีความหมายอะไรเลย ...สิ่งที่ฉันอยากได้มากที่สุดคือได้แวะหาลูก ได้กอดลูกสักครั้ง ได้เห็นหน้าลูก  หรือกระทั่งผ่านหน้าบ้านมองเข้าไปในบ้านสักครั้ง...

ได้รับคำตอบว่า เป็นไปไม่ได้เลย เพราะบ้านของเรายังถูกเฝ้าติดตามอยู่...

ฉันรู้สึกไม่มีทางเลือก สถานการณ์ต่างๆ ยังไม่เอื้ออำนวยให้ฉันได้ใช้ชีวิตปกติในเมือง ไม่แม้สักนิด ฉันไม่กล้าติดต่อใครเลยแม้แต่ญาติพี่น้องของฉันเอง เพราะฉันกลัวว่าพวกเขาจะพากันเดือดร้อนเพราะฉัน และตอนนั้นฉันยังไม่รู้ว่าสามีอยู่ที่ไหน คิดว่าเค้าน่าจะอยู่ในเขตปลดปล่อยที่ใดที่หนึ่งในภาคเหนือ

สถานีวิทยุเสียงประชาชนแห่งประเทศไทย ยังคงออกอากาศอย่างเข้มข้น และมีการเปลี่ยนโฆษกใหม่เป็นเสียงเพื่อนของเราที่เข้าไปที่นั่นก่อนหน้าแล้ว มีการแต่งเพลงใหม่ๆ มาออกอากาศเป็นระยะๆ... รวมทั้งเพลงที่ร้องกันในขบวนการต่อสู้ตั้งแต่ครั้ง 14 ตุลา หลายเพลง ที่ขับร้องโดยนักร้องใหม่ที่เข้าไปจากในเมือง

เนื้อหาในบางเพลงบอกว่า พรรคคอมมิวนิสต์มีฐานที่มั่นอยู่ทางภาคเหนือ เช่นถ้าจำไม่ผิดมีเพลงร้องว่า...

“ไร่นาเขียวขจี... ธงแดงโบกพลิ้ว...” เอ้อ.. รู้สึกเหมือนตอบโจทย์ว่าเราน่าจะได้ไปที่นี่ ...มีไร่นาเขียวขจีด้วย...

ตามประสาคนนอกจัดตั้ง ที่ไม่ได้รับรู้ข่าวสารมากนัก ฉันจำต้องเดินทางต่อไปหลังจากพักอยู่ในที่ปิดลับเพียงสองสามวัน มีสหายในเมืองพาไปซื้อข้าวของที่จำเป็น เช่นเสื้อผ้ารองเท้าถุงเท้าชุดชั้นใน ฯลฯ

ครั้งนั้นจำได้ว่า ฉันได้บอกกับสหายในเมืองที่มาช่วยเรื่องการเดินทางของเราว่า ฉันอยากได้รูปถ่ายของลูกมากที่สุด ซึ่งสหายท่านนั้นก็รับปากว่าจะจัดการให้ฉันได้รูปถ่ายของลูก ฉันขอบคุณเขาและรู้สึกดีใจจนน้ำตาคลอ

และแล้วเราทั้งสามคนผู้เพิ่งไต่ลงมาจากเทือกเขาบรรทัดทางภาคใต้ ก็ตัดสินใจเดินทางต่อเพื่อไต่ขึ้นสู่เขตการเคลื่อนไหว (หรือที่เรียกขานกันว่าเป็น “ฐานที่มั่น”) ของคอมมิวนิสต์ไทยบนเทือกเขาในภาคเหนือต่อไปอีกคำรพหนึ่ง

เราขึ้นเหนือจากกรุงเทพฯโดยรถตู้ ฉันนั่งรถมาเงียบๆ แต่ในหัวของฉันมีเสียงเพลงดังอยู่ไกลๆ จำได้แต่ว่า... ไร่นาเขียวขจี... ธงแดงโบกพลิ้ว... เป็นไงก็เป็นกัน เพราะตัวเราก็เท่านี้///

ประชาชนที่แท้จริงย่อมเลือกแนวทางสันติเสมอ...

ในสังคมโลกมนุษย์...

การเมืองคือเวทีของการแย่งชิงผลประโยชน์

ผลประโยชน์ของผู้ที่คุมอำนาจถูกถือว่าเป็น “ผลประโยชน์ของชาติ” มาแต่ไหนแต่ไร...

การต่อสู้กันไม่ว่าจะอยู่ในขอบเขตเล็กลึกกว้างใหญ่ระดับไหนเพียงใด ล้วนวางอยู่บนสิ่งนี้ ล้วนเป็นการต่อสู้ระหว่างกลุ่มผลประโยชน์ต่างๆ ที่มีการกระทบกระทั่งกัน

ประชาชนที่เข้าร่วมในการต่อสู้ ทางการเมือง ก็เป็นไปเพื่อปกป้องและเรียกร้องผลประโยชน์ของตนเช่นกัน...

แต่เนื่องจากประชาชนมีฐานเศรษฐกิจหรือผลประโยชน์เล็ก มีแต่ฐานกำลังมากมายมหาศาล จึงมักถูกใช้เป็นที่ยืนของกลุ่มอำนาจต่างๆในสนามรบระหว่างกัน

ดังนั้น ประชาชนกลุ่มใดมีผลประโยชน์อิงแอบอยู่กับกลุ่มอำนาจใด ก็มักกลายเป็นฐานในการต่อสู้ให้กับกลุ่มอำนาจนั้น โดยประชาชนเหล่านั้นก็คิดด้วยใจใสซื่อว่านั่นเป็นการต่อสู้เพื่อปกป้องเรียกร้องผลประโยชน์ของตน ซึ่งย่อมหมายถึงผลประโยชน์ของชาติในความเข้าใจของประชาชนแต่ละกลุ่มเหล่านั้น

.....

พูดแบบนี้ เหมือนกับว่า ประชาชนไม่มีทางเลือกเป็นของตนเองเลยหรือ...?

ตอบเลยว่า “ยาก”

เพราะอะไร?

ก็... ประชาชนมีอะไรอยู่ในมือบ้างล่ะเวลาที่เค้าต่อสู้ชิงอำนาจการเมืองกัน ที่สำคัญก็กลไกของอำนาจรัฐต่างๆ... ทหารตำรวจ? กองทัพอาวุธยุทโธปกรณ์ อำนาจทางศาล กฎหมาย สภา อำนาจการบริหารผ่านกระทรวงทบวงกรมต่างๆ...? ไม่ ไม่..ไม่มีแม้สักนิด...ไม่มีอะไรเลย แม้แต่พลังของตนที่ว่ามีอยู่มากนั้น ก็ถูกกลุ่มผู้มีอำนาจเอาไปใช้เป็นเครื่องมือในการต่อสู้แย่งยื้อผลประโยชน์กันเท่านั้น... อนิจจา...

....

เดี๋ยวนี้ประชาชนไม่โง่นะ... /

อ๊ะ/ จริงหรือเปล่า? อย่าคิดว่าแค่มีเฟซบุ๊ค และสามารถเข้ามาวาง สเตตัส เก๋ๆ ได้นั่นสุดยอดแล้วประมาณนั้นนะ /

เคยตั้งคำถามหรือยังว่า เรากำลังยืนอยู่บนจุดยืนของกลุ่มอำนาจใด? มิพักต้องคิดต่อไปว่า เรากำลังเป็นจิ้งหรีดที่ถูกปั่นหัวด้วยกระแสข่าวจากสำนักข่าวของกลุ่มอำนาจใด? แล้วถ้าเกิดกลายเป็นว่าสิ่งที่เราเชื่ออย่างสุดๆ ว่าดีงาม กลับกลายเป็นเพียงภาพมายาที่เลื่อนลอยแล้ว เราจะเสียขวัญกำลังใจขนาดไหน?

 เราได้เคยสรุปบทเรียนจากอดีตบ้างหรือเปล่า?

การไม่โง่คืออะไร? ในเมื่อเราไม่มีอำนาจกลไกอะไร มีแต่สองมือเปล่า กับสมองหนึ่งก้อน ...เราต้องสามารถคิดวิเคราะห์เพื่อตัดสินให้ได้ว่า... อะไรจะเป็นผลดีแก่เราซึ่งจะเป็นผลดีแก่ส่วนรวมและประเทศชาติด้วย... ใช่หรือไม่?

ประชาชนโดยแท้แล้ว รักสันติ ไม่ชอบสงครามการสู้รบเพราะเค้าต้องเป็นผู้สู้จริงตายจริง ประชาชนโดยแท้จริงรักบ้านเมืองที่สงบสุข ที่จะสามารถทำมาหากินสร้างความเจริญรุ่งเรืองให้แก่ชาติและตนเองได้

...

ประชาชนที่ฉลาดย่อมเลือกแนวทางสันติเสมอ เพราะมันคือผลประโยชน์ที่แท้จริงของประชาชนเอง//