มนุษย์แต่ละคนมีความสามารถในการปรับสัญชาตญาณไปสู่การเรียนรู้ (Human can perceive and tame her own instinct to a learned one)

ถึงแม้ว่าตามลักษณะทั่วไป มนุษย์จะจัดอยู่ในจำพวกเดียวกับสัตว์ฝูง ที่เลี้ยงลูกด้วยน้ำนม แต่มนุษย์ก็พยายามพิสูจน์ว่า สัตว์ฝูงประเภทมนุษย์นี้ มีความสามารถพิเศษ ที่จะสร้างความแตกต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่นๆ นั่นคือ ความสามารถในการเรียนรู้และปรับประยุกต์พฤติกรรมของตนได้ ตามขีดความสามารถในการเรียนรู้ ความตั้งใจที่แน่วแน่ และความแข็งแรงแข็งขันของแต่ละคน รวมทั้งตามความเอื้ออำนวยของสภาวะแวดล้อมที่แต่ละคนดำรงชีวิตอยู่

นี่แหละ คือของขวัญแห่งชีวิตของมนุษย์ !!! มิใช่หรือ??

ความสามารถนี้เปรียบเสมือน แสงสว่างเรืองรองที่ปลายอุโมงค์ หรือสิ่งสวยงามอันสูงส่ง ที่แต่ละคนต้องออกแรงฟันฝ่า เอื้อมไปไขว่คว้าเอามาด้วยแรงกำลังของตนเอง... ไม่มีใครจะหยิบยื่นมาให้ได้

นั่นหมายความว่า หากมีแรงกำลังแข็งขัน ก็สามารถเรียนรู้ได้สูงส่งขึ้นเรื่อยๆ สามารถสร้างพฤติกรรมที่แตกต่างได้มากมายและซับซ้อนขึ้นอย่างไม่มีขีดจำกัด แต่หากใครแรงกำลังน้อย ไม่แข็งแรงแข็งขัน ไม่มีความมุ่งมั่นที่แรงพอ ก็ทำได้ไม่มาก หรือหากไม่มีเลย ก็ทำได้แต่เพียงการลอกเลียนแบบตามสัญชาตญาณเบื้องต้นเท่านั้น...

นี่ก็คือ ที่มาของความแตกต่าง... เราจึงได้เห็นมนุษยชนมีทั้งผู้ที่สร้างความแปลกใหม่ และผู้ที่ได้แต่ลอกเลียนแบบ...ทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว...นั้นแล

(หมายเหตุ...นี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ สังคมของมนุษย์ มีการเยาะเย้ยการลอกเลียนแบบแต่ไม่มีใครห้ามได้)

เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย หรือมีข้อโต้แย้งเพิ่มเติม ว่ามาเลยยยค่าาาาาา