จะว่าไรไหมหากจะเรียกฐานชีวิตจริงว่า "สนามประลองยุทธ์" (Battlefield)?

ก็ฉันว่ามันเหมือนกันมากเลยนะ ยกเว้นว่า ที่นี่ไม่ได้ใช้อาวุธยุทโธปกรณ์ ปืนผาหน้าไม้ มายิงใส่กันเปรี้ยงๆ เหมือนในสนามรบในสงครามเท่านั้น จริงไหม?

ลองคิดดูสิ ในสมัยนี้ เมื่อคนๆ หนึ่งลืมตาขึ้นมาดูโลก การอบรมบ่มสอนคืออะไร ถ้าหากไม่ใช่การเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อออกสู่สนามรบ?
เรามักจะได้ยินพ่อแม่ผู้ปกครองเด็กๆ พูดกันว่า "เนี่ย...อย่างนี้แล้ว จะไปสู้ใครเค้าได้..." หรือคนที่ร่ำเรียนจนใกล้จะจบ ก็จะต้องเตรียมตัวเพื่อ "ออกล่าหางาน" (Job hunting) ระหว่างนั้นก็จะต้องศึกษาว่า ทำไงจึงจะสามารถชนะใจผู้สัมภาษณ์ หรือให้เตะตากรรมการให้ได้ นอกเหนือจากการสะสมวิทยายุทธ์ที่ได้ร่ำเรียนมาในสถานศึกษาที่ต้องใช้เวลาเกือบครึ่งชีวิต!!

ฉันคิดว่า มันต้องเป็นอย่างนี้นะ ถ้าหากว่าแต่ละคนยังต้องดำรงชีวิตอยู่ใน ฐานชีวิตฐานใดฐานหนึ่ง หรือหลายฐาน เช่น บางคนทำงานหลายจ๊อบ ก็ถือว่าเก่งพิเศษ รบได้หลายสนาม หาไม่แล้ว คนๆ นั้นก็อาจจะต้องปลีกออก หรือแยกตัวออกจากสังคมทั่วไป...

หรือถ้ามองจากภาพใหญ่ ก็จะพบว่า บรรดาผู้ปกครอง ก็จะแสวงหาทุกวิถีทางในการเลือกเส้นทางที่ดีที่สุด เพื่อเสริมความมั่นคงให้แก่อำนาจในการปกครองของตน และเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้กับทุกพลังที่ขึ้นมาท้าทาย
ดังจะเห็นว่า ประวัติศาสตร์พัฒนาการที่เป็นมาของมนุษย์นั้น ล้วนเป็นเรื่องของการทำสงครามรูปแบบต่างๆ เพื่อต่อสู้ แย่งชิง โค่นล้ม ทำลายล้างกันเสียเป็นส่วนใหญ่ และมักจะพบว่า ผู้ที่สามารถขึ้นมาเป็นผู้นำได้ มักจะมีความแข็งแกร่งพิเศษทั้งร่างกายและจิตใจ รบเก่ง นอกเหนือจากความเฉลียวฉลาดที่เป็นคุณสมบัติอันดับแรก

ดังนั้น ในท่ามกลางการดำเนินชีวิตที่ดูเหมือนธรรมดาๆ ของคนเรา กลับไม่ใช่ธรรมดาๆ ต้องออกวิทยายุทธ์กันอย่างเต็มที่ทุกกระบวนท่า มีโอกาสแพ้ชนะได้อยู่ตลอดเวลา
จึงน่าจะเป็นการสมเหตุสมผลนะ ที่จะกล่าวว่า การดำเนินชีวิตก็คือการทำสงครามอย่างหนึ่ง และฐานของการดำรงชีวิตของเราก็คือ "สนามประลองยุทธ์" อย่างหนึ่งนั่นเอง

เราจึงสามารถพบวีรกรรมรูปแบบต่างๆ หรือคนเก่งๆ ได้ ในสนามประลองยุทธ์ หรือสมรภูมิแห่งชีวิตจริงที่นี่นั่นเอง...