มองดูคนรุ่นนี้ เค้าต้องเก่งกว่ารุ่นเรามากกก...

#####

ในวันที่บรรยากาศครึ้มๆ อึมครึม พิลึกๆๆ วันนี้ ก็นึกอยากเขียนถึงคนรุ่นหลัง รุ่นลูกๆ ก็คือคนรุ่นนี้ขึ้นมาค่ะ.....

#####

ก่อนอื่น ก็อยากจะบอกรักค่ะ... รักและเชื่อมั่นในตัวพวกเค้ามากๆ จากใจเลยจริงๆ นะ เพราะอะไรหรือ?...

เพราะฉันเห็นว่า โดยเฉพาะในช่วงเวลานี้... พวกเค้าเหมือนต้องดำเนินชีวิตมีลมหายใจอยู่ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่มีแต่ความยุ่งเหยิง น่าเหนื่อยหน่ายในเกือบทุกๆ ด้าน ในทั่วทุกแห่ง ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เผชิญ เรียกว่าหนีไปให้พ้นยากมากๆ (ยากกว่าสมัยของเราเยอะค่ะ)

หลายๆ คน โดยเฉพาะคนที่ต้องไปทำงาน ดูเหมือนต้องลืมตาตื่นขึ้นกลางสนามรบทุกวัน อาจไม่เว้นแม้เสาร์-อาทิตย์ (ซึ่งดูเหมือนเป็นสองวันที่ทุกคนรู้สึกหวงแหนเป็นพิเศษ)

และที่สำคัญ ที่บอกว่ารัก ก็เพราะว่า ฉันรู้สึกว่า คนที่เติบโตในยุคที่การสื่อสารมีความสดรวดเร็ว เค้าต้องมีประสาทที่แข็งแกร่งประสิทธิภาพสูงกว่าในยุคของฉันมาก เค้าต้องมีอาวุธรอบกายสำหรับรองรับต่อสู้ป้องกันตัวเอง โดยเฉพาะจากการจู่โจมของข่าวสารที่หลั่งไหลเข้ามาอยู่ตลอดเวลา... เค้าต้องรู้จังหวะของการเปิด-ปิดรับข่าวสาร

เค้าต้องมีจิตใจที่แข็งแกร่ง รู้จักการแยกแยะ กลั่นกรอง รู้เท่าทัน เค้าต้องเป็นเหมือนหน่วยข่าวกรองสำเร็จรูปเคลื่อนที่... กลั่นกรองได้ดีถูกต้องมาก ก็สามารถกำหนดท่าทีการดำเนินชีวิตการทำงานที่มีความผิดพลาดน้อย และส่งผลดีได้มาก เป็นต้น

และนี่แหละ... ก็คือบรรทัดฐานที่จะบ่งชี้ความเก่งฉกาจของคนรุ่นนี้

#####

บอกได้เลยว่า... คนรุ่นลูก – หลานของเรา เค้าคือคนในยุคข่าวสารที่แท้จริงค่ะ

และคนรุ่นนี้ เค้ามีพ่อแม่ ปู่ย่าตายายที่เติบโตมาในยุคของการแสวงหาจิตวิญญาณที่สูญหายไป ที่มีเพลงประจำยุคที่ร้องว่า... “หากคุณจะมาที่ ซาน ฟรานซิสโก... ก็อย่าลืมทัดดอกไม้ไว้ที่ข้างหูด้วยนะ...” หรือ จากบ้านไปไกลแค่ 100 – 500 ไมล์ ก็ร้องเพลงคร่ำครวญ รู้สึกเหมือนห่างไกลมาก.... ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกไหมหนอ....

เดี๋ยวนี้เป็นไง อยู่ที่ไหน ส่วนไหนของโลก ก็เหมือนอยู่ห่างกันแค่คลิกเม๊าธ์ทีสองทีเท่านั้น...

ใครจะไปนึกไปคิดว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้ มันค่อยๆ มาๆๆ และอยู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้เลย ต่อหน้าต่อตาฉันเลย

ดังนั้น คุณพ่อคุณแม่ที่มีลูก ก็อย่าไปเสียอกเสียใจนะว่าลูกทำไมเค้าไม่เหมือนกะเราเล้ย... เค้าไม่เหมือนเรานั่นเป็นสัญญาณที่ดีนะฉันว่า เพียงแต่ว่า เค้าจะเป็นแบบไหน ก็ต้องเฝ้าสังเกตดู...

ก็น่าจะมีหลายๆ แบบ ของใครของมัน แต่ขณะเดียวกัน มันก็น่าจะมีอะไรๆ ที่เป็นแก่นแกนกลางๆ ที่คล้ายๆ กันอยู่บ้างนะคะ ...อย่างน้อยในภาพลักษณ์ภายนอกที่มองเห็นได้ เช่น มีอุปกรณ์ประจำตัว เป็นแล็บท็อป มีแอร์การ์ด มีมือถือแบบ 3-จี ที่ สามารถเข้าอินเทอร์เน็ตได้ทุกที่ทุกเวลา สามารถคุย /ส่งข่าวสารผ่านไลน์ สไกป์ บีบี ว็อทสแอ็พ และมักมีบลูธูทติดอยู่ที่หู คล้ายในหนังอนาคตหรือไซไฟ ที่เคยดู เป็นต้น

สมัยเรา อย่างดีก็มีแค่สมุดบันทึกเล่มน้อยเล่มใหญ่... มีเทปอัดเสียง กล้องถ่ายภาพ วิทยุคลื่นสั้น ก็เท่ระเบิดแล้ว /

#####

ดังนั้น หากคุณเป็นคนแบบ ตื่นเช้ามาหยิบหนังสือพิมพ์อ่าน 5-10 ฉบับ จนมือดำ...

แต่ลูกคุณไม่แตะหนังสือพิมพ์สักฉบับ กลับรู้ข่าวสำคัญๆ ก่อนเรา ผ่านทวิตเตอร์ และอุปกรณ์รับ/ ส่งข่าวสารอื่นๆ ประจำตัวของเค้าเรียบร้อยแล้ว สามารถแลกเปลี่ยนทัศนะเกี่ยวกับข่าวสารต่างๆ กับคุณบนโต๊ะอาหารตอนเช้าได้อย่างรวดเร็ว คล่องแคล่ว

และยังพร้อมตัดสินใจ ใช้ / ทิ้งข่าวสารที่ไม่สำคัญจำเป็นไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีลังเลเลย...

เพราะเค้ารู้ว่า เมื่อจะใช้ข่าวสารจะสามารถไปดึงเอามาจากที่ไหนได้บ้าง

รวดเร็วยิ่งกว่ากามนิตหนุ่ม...

นั่นก็คือเหตุผลที่ว่า ทำไมคนรุ่นนี้ เค้าไม่มีความรู้สึกเหมือนจะถูกข่าวสารทับตาย เหมือนรุ่นฉัน...

ในช่วงรอยต่อก่อนมีอินเทอร์เน็ต คนที่ชอบติดตามข่าวสาร มักชอบตัดหนังสือพิมพ์ เก็บเข้าแฟ้มๆๆๆ นานๆ เข้ามันมากขึ้นๆ เวลาจะย้อนไปดูเหมือนจมอยู่ในทะเลข่าวสาร หากใครทำคลิปปิ้งด้วย จะค้นหาข่าวสารสักเรื่อง เหมือนกำลังจะถูกคลิปปิ้งทับตายซะให้ได้...

ฉันเองเคยมีห้องขนาดประมาณเกือบ 20 ตรม. ที่มีชั้นเก็บคลิปปิ้งอยู่เต็มทั้งห้อง สูงจากพื้นยังหลังคา...

บ้าไปได้ขนาดนั้นจริงๆๆ (แต่บ้าได้ไม่นาน ยุคข่าวสารมันผันแปรรวดเร็วมาก ได้ช่วยฉันไว้/)

#####

เอาละค่ะ เขียนมาถึงตรงนี้ หลายคนอาจจะคิดว่า ฉันคงจบลงด้วยการที่จะพูดว่า คนรุ่นนี้คือคนไร้กระดาษ คือไม่มีความจำเป็นที่จะต้องข้องเกี่ยวกับข่าวสารที่อยู่หน้ากระดาษ หรือในรูปเล่มหนังสือกันอีกต่อไป...

ไม่ ไม่เลยค่ะ... ตอนนี้ยังไม่เห็นเป็นแบบนั้นนะคะ

ที่ฉันสังเกตเห็น แม้ว่าหลายคนมีอุปกรณ์ที่สามารถใช้โปรแกรมปฏิบัติการณ์ที่โหลดหนังสือมาอ่านได้เป็นเล่มๆ อยู่ในมือ และหนังสือเล่มในปัจจุบันที่มีการทำเป็น ดิจิตัล มากขึ้นๆๆ

แต่ที่ฉันเห็นกับตา... คนรุ่นนี้ยังคงอ่านหนังสือเป็นเล่ม ยังแสวงหาหนังสือดีๆ มาอ่านกันอยู่ตลอดเวลา...

(อาจเป็นเพราะในขณะนี้... หนังสือดิจิตัล ยังไม่มีอยู่อย่างเต็มรูปแบบเพียงพอก็เป็นได้นะคะ)

#####

ขอบอกว่า... รักคนรุ่นนี้จริงๆ ยอมรับว่าเก่งจริงๆ เก่งกว่ารุ่นพ่อแม่แน่นอน...

และก็เชื่อมั่นว่า คนรุ่นนี้จะแข็งแกร่งและสามารถนำพาสังคมมนุษย์ของเราฟันฝ่าอุปสรรคต่างๆ ให้ก้าวกระโดดต่อไปได้เป็นอย่างดี... คนรุ่นพ่อแม่นี่ก็จะหนุนช่วยจนสุดตัวเลย อย่าสงสัย เพราะเค้ามีรักเป็นทุนเดิมที่มั่นคงอยู่แล้วไง

อ้อ / และรักคนอ่านด้วยค่ะ

บล็อกหน้าเจอกันใหม่นะคะ บ๊าย บาย...

#####